Dlaczego młodzież się buntuje?

Na głowie dziwna fryzura, w nosie lub w pępku kolczyk, diametralna zmiana stylu ubierania się i słuchanej dotąd muzyki. Już nie da się przytulić, rozmowa się nie klei, robi się skryty i coraz bardziej akcentuje, że ma już „naście lat”, więcej może. Słodki dzieciak nagle zmienia się w zupełnie kogoś innego, kogo trudno od razu zaakceptować, polubić, a co dopiero mieszkać z nim pod jednym dachem…

Gdzie się podział słodki dzieciak?

Kiedy dziecko wkracza w życie nastolatka, dotąd grzeczne, posłuszne i ułożone, nagle zaczyna się buntować. Rodzice wpadają wówczas w panikę, obarczając się często winą za to, że „coś poszło nie tak” w wychowaniu dzieci. Czują frustrację, że jest to uszczerbek na ich autorytecie, bo teraz ważniejsi stają się rówieśnicy albo gwiazdy z internetu. To, że nastolatek zaczyna sprzeciwiać się przeciwko różnym stanom, które ograniczają jego własne „ja”, jest naturalnym procesem na jego drodze rozwoju. Okres, w jakim znajduje się to burza hormonów, emocjonalne rozchwianie, rozdarcie między ideałami a otaczającą rzeczywistością.

Potrzeba sprzeciwiania się

Bunt nastolatka przejawia się zazwyczaj silnymi emocjami, z reguły negatywnymi, które manifestowane są konkretnymi zachowaniami. Młody człowiek poprzez zachodzące w nim zmiany psychiczne i fizyczne zaczyna uważać się za osobę dorosłą. Na tej podstawie chce mieć podobne prawa, wolność, niezależność taką, jak mają rodzice i inni dorośli. Nie bierze jednak pod uwagę tego, jakie ciążą na nich obowiązki i jaka odpowiedzialność. Poprzez bunt, sprzeciwianie się nakazom i zakazom chce poszerzyć swoje terytorium, zdobywać równość w traktowaniu, a nierzadko także wręcz dominować.

Sprzeciwianie się może być także przejawem wykluczenia czy dysfunkcji panujących w rodzinie. Bywa także opozycją dla istniejącej rzeczywistości, którą młodzi ludzie, mający swoją utopijną wizję świata, chcieliby zmienić i po swojemu „naprawić”. Bunt może wynikać także z niepowodzeń odnoszonych w szkole lub być odpowiedzią na zbyt surowe albo nazbyt pobłażliwe wychowanie. Nie zawsze musi być czymś niszczącym. Częściej wpisuje się w proces kształtowania tożsamości.

Zdobyć zainteresowanie otoczenia

Bunt pozwala także zyskać uwagę i zainteresowanie otoczenia. W ten sposób młody człowiek może także zaakcentować swoją wyjątkową wartość, zaimponować rówieśnikom, którzy zwłaszcza w okresie dorastania są niezwykle dla niego ważni. Może to być chuligańskie zachowanie, nietypowa fryzura czy palenie papierosów.

Bunt traktowany jest też jako przygoda, odskocznia od nudy i prozy życia. Nastolatek przez takie zachowanie również odreagowuje – schodzi z niego napięcie emocjonalne.
Rodziców raczej nie cieszy bunt dziecka, mimo iż sami, wiele lat temu zachowywali się podobnie. Uważają, że wpływa on destrukcyjnie na ich relacje z nastolatkiem. To jednak naturalny proces odcinania pępowiny i przechodzenia w dorosłość. Dzięki niemu młody człowiek może dowiedzieć się, kim naprawdę jest i ustala własne normy i wartości. A dorosłym pozostaje tylko rozmawiać tak z nastolatkiem, aby miał wrażenie, że odbywa się to równych prawach.